کتاب 114 (از درون تا محیط) نوشتۀ محمد ابجدی، به بررسی جنبه‌های مدیریت فردی و جمعی از دیدگاه الگوی قیاسی پرداخته و ضمن ارائه‌ی یک الگوی بسیار کارآمد و همه جانبه، الگوهای فردی و مؤثر در زمینه‌های مختلف شغلی و اجتماعی جهت حرکت در مسیر الگوسازی مطرح شده است.

امروزه با وجود پیشرفت تکنولوژیک سبک زندگی انسان‌ها، هنوز تفکر و نوع نگرش به مسائل و چالش‌ها در دستیابی به اهداف فردی، اجتماعی و سازمانی جایگاه ویژه‌ای را داراست. آیا تا کنون در بررسی دو طرفۀ یک موضوع بر سر میز مذاکره و یا در مراودات شغلی، اجتماعی فکر کرده‌اید که پاسخ همان‌جا روی میز است و گاهی روی نوک بینی! فقط کافی است نوع نگرش و آغاز تفکر خود را بهبود بخشیم.

همواره انسان به دنبال درک روش‌های موفق و الگوهای نتیجه‌گرا بوده و در اغلب موارد به ناچار از چند الگو تبعیت می‌کند چرا که یک الگوی کامل و چند جانبه بندرت در دسترس می‌باشد. آیا تاکنون خود را ارزیابی کرده‌اید؟ چگونه این کار را انجام می‌دهید؟ آیا کلیشه و یا روند مناسبی را یافته‌اید؟ آیا کپی برداری کرده‌اید و یا براساس شخصیت و محیط خویش الگو ساخته‌اید؟

وقتی با خود فکر می‌کنیم که در طول زندگی شخصی از چه مسیرها، تنگناها، فراز و نشیب‌هایی عبور کرده‌ایم و در واقع به گذشته می‌نگریم، تجربه و آگاهی امروزی را به قضاوت در خصوص گذشته می‌گذاریم، نقاط قوت و ضعفی در نوع نگرش و نهایتاً انتخاب‌هایمان که حاصلش کیفیت زندگی امروز است را درک می‌کنیم که محیط تربیتی، جامعه، درک فردی و الگوهای موجود نقش‌های تعیین کننده‌ای در آن‌ها ایفا کرده‌اند.

جملات برگزیدۀ کتاب 114 (از درون تا محیط):

- محکم‌ترین قدم باید اولین گام باشد، چون مهم‌ترین قدم است.
- بزرگی بهای بسیار زیادی دارد که بزرگترین بهای آن خود بزرگ‌بینی است.
- مدیریت یعنی چگونه رفتار کردن با اعضای تیم که بسیار تأثیرگذار خواهد بود.
- دل اگر به اخلاص کامل برسد از عقل هم بالاتر است و دیگر عقل جایگاهی ندارد.

در بخشی از کتاب 114 (از درون تا محیط) می‌خوانیم:

اگر تصویر این دو زندگی را روی یک دیوار بکشید کدام یک از آن‌ها را انتخاب می‌کنید؟ مطمئناً جواب خواهید داد "هیچ کدام". مردن معنایی ندارد. مردن، مردن است. بعضی‌ها از مرگ وحشت دارند و از آن می‌ترسند ولی برای بعضی‌ها، مرگ پایان زندگی نیست و هیچ وقت از مرگ نمی‌ترسند و اعتقاد دارند که زندگی روی پا و یا زانو هیچ فرقی با هم ندارند. در حقیقت به اعتقاد من اگر در جامعه‌ای که شرایط خوب و مناسبی وجود نداشته باشد زندگی کنید حتماً از پا خواهید افتاد (آزار دهنده است)، ولی اگر در جامعه‌ای که شرایط مناسب و مساعدی وجود داشته دارد زندگی کنید حتی اگر هم روی زانو باشید خیلی بهتر از این است که دو پا داشته باشید ولی شرایط مساعدی مهیا نباشد، انتظارات و خواسته‌ها احساس نمی‌شود و به عبارتی "همه انتظارات به خود فرد بستگی دارد".

مردن در مقابل زندگی است و زندگی آن چیزی نیست که خیلی خوب در مورد آن فکر کنی. خیلی جالب است "زندگی ماندگار نیست ولی مردن ماندگار است". یعنی وقتی که روح از بدن جدا می‌شود دیگر جسم ارزشی ندارد و تمام این دورانی که با جسم خود زندگی کردی تمام عمر خود را بیهوده تلف کردی و همه پوچ بود و به فنا رفت چون انسان جاودانه نیست. بنابراین فکر کردن به این موضوع اهمیت خاصی ندارد. من به شخصه مرگ را نوعی آرامش تصور می‌کنم. ما دنیا نمی‌آییم که زنده بمانیم... زندگی و مرگ بار مثبتی به همراه ندارد.

وقتی کودکی به دنیا می‌آید و وارد دنیای بزرگی می‌شود گریه می‌کند!. چرا؟ هیچ‌کس پاسخ این پرسش را نمی‌داند! چرا نوزاد گریه می‌کند؟ مگر خنده هم در ذات یک انسان نیست؟ پاسخ این است: یک کودک ا ز همان بدو تولد می‌خواهد بگوید که من وارد دنیا شدم تا گریه کنم و شاهد مسائلی باشم که برای من ناراحت کننده است یعنی از همان اول احساس آرامش ندارد. "انسان می‌آید تا گریه کند و یا شاید زمان رفتن، لبخند بر لب داشته باشد."
فهرست مطالب

پیشگفتار
سخنی با خواننده
پیشگفتار مولف
مقدمه و معرفی گروه پژوهشی روشن طرح
فصل اول
1-1) مشخصه‌های بدن انسان
1-1-1- مغز
الگوسازی 1
1-1-2- استخوان بندی
الگو سازی 2
1-1-3- حسگرها
الگوسازی
1-1-4- ورودی‌ها و خروجی‌ها
الگوسازی 4
1-1-5- اندام‌ها
الگو سازی 5
1-1-6- سیستم دفاعی بدن
الگوسازی 6
1-1-7- دست‌ها و پاها
الگوسازی 7
الگوسازی 8
1-1-8- ابزار‌های سازنده
1-2) خلاصه و نتیجه گیری
1-2-1- الگویابی یا الگوسازی
فصل دوم: خودارزیابی
فصل سوم: الگوهای محیطی
3-1) اسامی الگوهای مطرح شده در فصل دوم
3-2) متن گزارش‌ها
فصل چهارم
4-1) اسامی الگوهای مطرح شده
4-2) متن گزارش‌ها
فصل پنجم: نتیجه‌گیری و تعامل با مؤلف (به عهده‌ی خواننده کتاب)
فصل ششم: ارتباط با مؤلف