" بیاضه روستایی کهن بر کران کویر" کتابی است که نویسنده آن منصوره سپهری ظرفیت‌های ناشناخته این روستای گردشگری و کهن را معرفی کرده است.

این مجموعه شامل ۱۰ فصل است که نویسنده به ویژگی‌های جغرافیای طبیعی، جغرافیای تاریخی، جمعیت، جغرافیای اقتصادی،کشاورزی، شرح اماکن تاریخی، چهره روستا، فرهنگ، بزرگان و شاعران و گردشگری روستا پرداخته است.
در کتاب حاضر علاوه بر جنبه های جغرافیای تاریخی و فرهنگی مسائل اجتماعی و اقتصادی و مردم شناسی و زندگی امروزی بیاضه به تفصیل مورد بررسی طبقه بندی و نتیجه گیری و پیشگویی توسعه قرار گرفته و کتاب که با استفاده از ۷۰ مرجع و منبع معتبر تهیه شده است.
در کناره‌های کویر پهناور مرکزی ایران روستاها و واحه‌های متعدد قرار گرفته است، خور و بیابانک که از زمان قدیم بین جغرافیدانان به نام جندق و بیابانک شناخته می‌شود در حاشیه جنوبی کویر مرکزی قرار دارد و بیاضه روستایی کهن سال است و ناصرخسرو شاعر نامدار ایرانی در سال ۴۴۴ قمری از آنجا گذشته و شبی را در این روستا به سر آورده است؛ وی از قلعه قدیمی و چند طبقه بازدید کرده و امروز هم استوار در مرکز روستا بر جای مانده است.
زنده یاد دکتر محمدحسن گنجی استاد دانشگاه تهران در مقدمه کتاب آورده است: در حال حاضر توجه به مساله روستایی در پژوهش های دانشگاهی و تلاش‌های سنجیده دولت در تقویت بنیان‌های اقتصادی و اجتماعی روستاها جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها از سیاست‌های امیدوارکننده است زیرا روستاها هستند که صدها سال حافظ و نگهبان و عامل مداومت هویت ملی و مذهبی آداب و سنن زبان و به طور کلی فرهنگ قومی ساکنان این سرزمین بودند و امروز هم روستاها هستند که تامین کننده بخش عمده‌ای از تولیدات کشاورزی و دامی و خوراکی مورد نیاز اکثریت شهرنشین های سرزمین ما به شمار می‌رود.
او در ادامه می‌آورد: بیاضه روستایی در قلب کویر و در شهرستان خور و بیابانک است، در سال ۶ ماه (از اول فروردین تا پایان شهریور) تابستان دارد که ممکن است حداکثر مدت آن تا ۴۸ درجه سانتی‌گراد برسد و سه ماه (دی بهمن و اسفند) زمستان دارد که ممکن است سرما تا ۱۰ درجه زیر صفر را تجربه کند.
باران متوسط ۱۰ سانتیمتر در سال است که گرمای تابستان ممتد آن با گرد و غبار و طوفان و سرمای زمستان با یخ بندان‌های شدید همراه است؛ ولی در چنین شرایطی که طبیعت ناسازگار در آن تحمیل کرده ساکنان سخت‌کوش و پرتلاش آن هزاران سال مقاومت کرده کم آبی را با استفاده از قنات و شرایط تشدید گرمایی را با ساختن دیوارهای ضخیم کلی و بادگیر و زیرزمین در خانه‌های خود جبران کرده و به زندگی شان ادامه دادند.
بیاضه جایی است که شاید از زمان ورود اولین آرین ها به فلات ایران سکونتگاه انسان بوده است و خرابه‌های موجود آن مربوط به قرن ها قبل از ورود اسلام است. آثار باقیمانده از دوران درخشان قرون اول سلطه اسلام از معماری و فرهنگ و هنر تمایلات مذهبی آن حکایت می‌کند.
منصوره سپهری نویسنده کتاب نیز در بخش‌های مختلف آن بیاضه را نمونه‌ای از روستای کهن سال کویر مرکزی ایران می‌خواند. نام آن به احتمال قوی سابق به صورت بیاذه نوشته می‌شده است.نامی متعلق به ایران کهن و متناسب با نام‌های دیگر روستاهای این ناحیه؛ چنان که ناصرخسرو شاعر و سیاحت گر معروف ایرانی که در سال ۴۴۴ هجری قمری از این روستا گذشته نام آن را به همین ترتیب یعنی "بیاذه" مضبوط کرده است؛ اما بر اثر مرور زمان و تحت تاثیر زبان عربی املای بیاره کهن به صورت بیاضه عربی تغییر یافت.
این روستا قلعه‌های با عظمت که یادگار مقاومت نسل‌های پیشین در مقابل راهزنان و غارتگران است و نمودار عظمت این روستا در آن و در مرکز روستا در معرض دید سیاحتگران است. وجود بناهای کهن دیگر چون امامزاده، مسجد، حسینیه و بازار تخریب شده زرگرها که همه نشان از این امر دارد که این روستا در ادوار پیشین نیازهای خود را برآورده می‌ساخته است.
میزان آب دهی در قنات بیاضه هر چند قابل توجه نیست؛ اما همین اندازه چون در قلب کویر جریان می‌یابد در شیرین ساختن زمین های کشاورزی بسیار موثر بوده است، به گونه ای که انواع متنوع درختان میوه و سبزیجات و محصولات دیگر از آن به دست می‌آید.
بیاضه روستایی فرهنگ مدار است، از قدیم الایام دارای مکتب خانه های متعدد بوده و دختر و پسر به تاثیر در آنها اشتغال داشتند که وجود افراد کهنسال بیاضه ای باسواد از زن و مرد بالای ۷۰ سال گویای این مطلب است و همین نشان می دهد که مردم روستا با فرهنگ، مهربان و سخت کوشند.
در این روستا چند بنای باستانی وجود دارد که قدمت آنها به عصر ساسانیان می‌رسد این روستا در سال های اخیر با تمام پیشینه فرهنگی و تاریخی بی‌مهری و بی‌توجهی مسئولان قرار گرفته و قلعه مذکور نیز در حال از بین رفتن است و به آن توجهی نمی‌شود.
روستای بیاضه در جنوب شرقی دشت کویر واقع شده و از شرق به ریگزارهای غرب طبس است و شمال غربی رباط پشت بادام از جنوب به ارتفاعات خرانق و کویر حاجی آباد زرین، از مغرب به ارتفاعات انارک و نخلک محدود است و تا شهر خور مرکز شهرستان خور و بیابانک ۶۰ کیلومتر فاصله دارد.
انتشارات امیر کبیر کتاب یاضه روستایی کهن بر کران کویر را در ۱۹۴ صفحه با مقدمه دکتر محمد حسن گنجی استاد جغرافیای دانشگاه تهران چاپ کرده است.