لیله القدر امام
از جمله برنامه های ویژه حضرت امام(ره) در ماه مبارک رمضان، عبادت و تهجد بود. امام عبادت را ابزار رسیدن به عشق الهی می دانستند. و به صراحت بیان می کردند که در وادی عشق، نباید به عبادت به چشم وسیله ای برای رسیدن به بهشت نگاه کرد.[1]اکثر اشنایان امام نقل می کنند که ایشان از سن جوانی، نماز شب و تهجد، جزء برنامه هایشان بود. بعضی از نزدیکان ایشان می گفتند که وقتی در ظلمت و تاریکی نیمه شب، اهسته وارد اتاق امام می شدم، معاشقه امام را با ایزد احساس می کردم و می دیدم که با خضوع و خشوعی خاص، نماز می خواندند و قیام و رکوع و سجود را بجا می اوردند که حقا وصف ناپذیر بود. با خودم فکر می کردم که شب امام، حقیقتا، لیله القدر است.[2] یکی از اعضای دفتر ایشان، دراین باره می گوید: پنجاه سال است که نماز شب امام، ترک نشده است. امام در بیماری و در صحت و در زندان و در خلاصی و در تبعید، حتی بر روی تخت بیمارستان قلب هم نماز شب خواندند.[3]

نوافل و افطار
امام توجه خاصی به نوافل داشتند و هرگز، نوافل را ترک نمی کردند. نقل شده است که امام، در نجف اشرف، با ان گرمای شدید، ماه مبارک رمضان را روزه می گرفت و با این که در سنین پیری بودند و ضعف بسیار داشتند، تا نماز مغرب و عشاء را به همراه نوافل به جای نمی اوردند، افطار نمی کردند! و شب ها تا صبح، نماز و دعا می خواندند و بعد از نماز صبح، مقداری استراحت می کردند و صبح زود، برای کارهایشان اماده می شدند.[4] خانم زهرا مصطفوی می گوید: راز و نیاز امام و گریه ها و ناله های نیمه شب ایشان، چنان شدید بود که انسان را بی اختیار، به گریه می انداخت. [5]

عبادت در جوانی
اکثر اشنایان امام نقل می کنند که ایشان از سن جوانی، نماز شب و تهجد، جزء برنامه هایشان بود. بعضی از نزدیکان ایشان می گفتند که وقتی در ظلمت و تاریکی نیمه شب، اهسته وارد اتاق امام می شدم، معاشقه امام را با ایزد احساس می کردم و می دیدم که با خضوع و خشوعی خاص، نماز می خواندند و قیام و رکوع و سجود را بجا می اوردند که حقا وصف ناپذیر بود. یکی از اساتید قم نقل می کرد: شبی میهمان حاج اقا مصطفی بودم. ایشان، خانه جداگانه ای نداشتند و در منزل امام زندگی می کردند. نصف شب از خواب بیدار شدم و صدای اه و ناله ای شنیدم، نگران شدم که مگر اتفاقی افتاده است، حاج اقا مصطفی را بیدار کردم و گفتم: (ببین چه خبر است!). ایشان نشست و گوش داد و گفت: (صدای امام است که مشغول تهجد و عبادت است ).[6]

باران اشک
در ماه مبارک رمضان، این شب زنده داری و تهجد، وضعیت دیگری داشت. یکی از محافظان بیت می گوید در یکی از شب های ماه مبارک رمضان، نیمه شب، برای انجام کاری مجبور شدم از جلوی اتاق امام گذر کنم. حین عبور، متوجه شدم که امام، زار زار گریه می کردند! هق هق گریه امام که در فضا پیچیده بود، واقعا مرا تحت تاثیر قرار داد که چگونه امام، در ان موقع از شب، با خدای خویش راز و نیاز می کند.[7]

اخرین رمضان و نماز نیمه شب
اخرین ماه مبارک رمضان دوران حیات امام، به گفته ساکنان بیت، از ماه مبارک رمضان های دیگر متفاوت بود!

به این صورت که امام همیشه، برای خشک کردن اشک چشمشان دستمالی را همراه داشتند، ولی در ان ماه مبارک رمضان، حوله ای را نیز همراه برمی داشتند تا به هنگام نمازهای نیمه شبشان، از ان استفاده کنند![8]

توجه ویژه حضرت امام به قران کریم
روزی هفت بار قران خواندن
امام خمینی(ره) توجه خاصی به قران داشتند، به طوری که روزی، هفت بار قران می خواندند! امام در هر فرصتی که به دست می اوردند، ولو اندک، قران می خواندند. بارها دیده شد که امام، حتی در دقایقی قبل از اماده شدن سفره - که معمولا به بطالت می گذرد - قران تلاوت می کنند![9] امام بعد از نماز شب تا وقت نماز صبح، قران می خواند.[10]

چشم برای قرایت قران
یکی اطرافیان امام می گوید: امام در نجف، چشمشان درد گرفت و به دکتر مراجعه کردند. دکتر بعد از معاینه چشم امام گفت: (شما باید چند روزی قران نخوانید و به چشم تان استراحت بدهید). امام خندیدند و فرمودند: (دکتر، من، چشم را برای قران خواندن می خواهم! چه فایده ای دارد که چشم داشته باشم و قران نخوانم؟ شما یک کاری کنید که من بتوانم قران بخوانم. )[11]

ده جزء تلاوت قران
در ماه رمضان یکی از همراهان امام در نجف، اظهار می کرد که امام خمینی در ماه مبارک رمضان، هر روز ده جزء قران می خواندند، یعنی در هر سه روز، یک بار قران را ختم می کردند.[12] علاوه بر ان، هر سال چند روز قبل از ماه مبارک رمضان، دستور می دادند که چند ختم قران برای افرادی که مد نظر مبارکشان بود، قرایت شود.[13]

گزیدهایی از توصیه ها و سفارش های امام به مناسبت ماه مبارک رمضان
شما در این چند روزی که به ماه رمضان مانده، به فکر باشید، خود را اصلاح کرده، توجه به حق تعالی پیدا نمایید. از کردار و رفتار ناشایسته خود، استغفار کنید! اگر خدای نخواسته، گناهی مرتکب شده اید، قبل از ورود به ماه مبارک رمضان، توبه کنید! زبان را به مناجات حق تعالی عادت دهید! مبادا در ماه مبارک رمضان، از شما غیبتی، تهمتی و خلاصه گناهی سر بزند و در محضر ربوبی، با نعم الهی و در مهمان سرای باری تعالی، الوده به معاصی باشید! شما اقلا، به اداب اولیه روزه عمل نمایید و همان طوری که شکم خود را از خوردن و اشامیدن نگه می دارید، چشم و گوش و زبان را هم از معاصی باز دارید! از هم اکنون بنا بگذارید که زبان را از غیبت، تهمت، بدگویی و دروغ نگهداشته، کینه، حسد و دیگر صفات زشت شیطانی را از دل بیرون کنید! اگر با پایان یافتن ماه مبارک رمضان، در اعمال و کردار شما هیچ گونه تغییری پدید نیامد، و راه و روش شما با قبل از ماه صیام فرقی نکرد، معلوم می شود روزه ای که از شما خواسته اند، محقق نشده است. اگر دیدید کسی می خواهد غیبت کند، جلوگیری کنید و به او بگویید! (ما، متعهد شده ایم که در این سی روز ماه مبارک رمضان، از امور محرمه خود داری ورزیم.) و اگر نمی توانید او را از غیبت باز دارید، از ان مجلس خارج شوید! ننشینید و گوش کنید! باز تکرار می کنم تصمیم بگیرید در این سی روز ماه مبارک رمضان، مراقب زبان، چشم، گوش و همه اعضاء و جوارح خود باشید. توجه بکنید که به اداب ماه مبارک رمضان عمل کنید؛ فقط دعا خواندن نباشد، دعا به معنای واقعی اش باشد.

پی نوشت ها:

[1] روزنامه جمهوری اسلامی، 20 / 11 / 64

[2] امام در سنگر نماز، ص 83 / هزار و یک نکته، حسین دیلمی، نکته 129

[3] هزار و یک نکته، حسین دیلمی، حبیب و محبوب، ص 53 / سیمای فرزانگان، ص 180

[4] سیمای فرزانگان، ص 159/ برداشت هایی از سیره امام خمینی(ره)، ج 3، ص 99

[5] برداشت هایی از سیره امام خمینی (ره)، ج 3، ص 132

[6] همان، ص 286

[7] هزار و یک نکته، حسین دیلمی، نکته 104 / جلوه ای از خورشید، ص 90

[8] برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج 3، ص 126

[9] پا به پای افتاب، ج 1، ص 270

[10]برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج 3، ص 198

[11] همان، ص 7

[12] همان.

[13] پا به پای افتاب، ج 1 ص 181

 منبع : برگرفته از پایگاه راسخون