مراد و منظور بنده از اندیشه راستی، نوع نگرش و گونه تلقی و تفسیر و تحلیل از پدیده‌ها و مناسبات طبیعی و تکوینی و نیز انسانی و اجتماعی آن‌هاست که موجب آبادانی و بهبودی زندگانی انسانی می‌گردد؛

در ادامه یادداشت ۱۷ مهر ۱۴۰۰روزنامه همدلی به قلم محمدعلی نویدی مدرس دانشگاه می خوانیم: مراد و منظور بنده از اندیشه راستی، نوع نگرش و گونه تلقی و تفسیر و تحلیل از پدیده‌ها و مناسبات طبیعی و تکوینی و نیز انسانی و اجتماعی آن‌هاست که موجب آبادانی و بهبودی زندگانی انسانی می‌گردد؛ بنابراین اندیشه راستی در مقابل اندیشه کژی و کجی واقع می‌شود که موجب تباهی نیروی‌های زندگی ساز می‌شود، در واقع اندیشه ناراستی همان خیال خام و غیر واقع و دروغ است. پس اندیشه راستی دارای استقامت و صحت و سلامت در فکر و فعل است و موجب رشد و توسعه حقیقی آدمی در متن زندگی می‌گردد. برای تشخیص و تمییز و باز شناخت اندیشه راستی از اندیشه ناراست، نیاز به فهم و احصای مبانی و شاخص‌های معین و مشخص داریم. 

۱- اصل و مبنای اول در اندیشه راستی، انطباق امر ذهنی و فکری با واقعیت واجد اثر است. این اصل سبب تمییز و تفکیک امور خرافی و واقعیات واهی و من عندی «خود ساخته» از واقعیات اثرمند و عینی می‌شود. مثل، فهم و درک واقعیت روابط اجتماعی و تأثیر آن در زندگی سازی در مقابل توهم و بدبینی به مردم و مناسبات اجتماعی و انسانی. صدق و راستی یک اندیشه از این اصل بنیادین نشأت می‌گیرد و در این مطلب نکات دقیق و ظریفی نهفته است.

۲- اصل و مبنای دوم، همانا و به تحقیق، بازشناخت حق و اثر هر چیزی و شئی و نسبتی است. یعنی، در سلسله هستی هر چیزی جایگاه و اثر ویژه‌ای دارد. شناخت این حق و اثرمندی اشیا و امور از عهد و عهده اندیشه راستی و راستین است. 

۳- اصل و مبنای سوم در بازشناخت اندیشه راستی از اندیشه و ذهنیت کجی و ناراستی، بنیان و توان ساختن و آبادانی است. اندیشه راستی قدرت ساختن و آبادانی دارد و اندیشه کژی توان ویرانی دارد. مثل، اندیشه خواجه نصیرالدین طوسی در مقابل اندیشه داعشی. 

۴- اصل و مبنای چهارم در تشخیص اندیشه راستی و ناراست، تولید احوال و صفات و آثار و کنش‌های راست و خیر و نیک است. تنها اثر نیک زندگی می‌سازد و اندیشه راست اثر نیک سازی است. گفته‌ها و قول‌ها و ذهن بافت‌ها با دانش‌ها و زیسته‌ها و تجربت‌ها فرق‌های بنیادین دارد. ماحصل این تأمل کوتاه این است که: اندیشه راستی خیر و نیکی می‌زاید و احوال خوب برای ملک و ملت پیش می‌آورد و اندیشه ناراستی شر و بدی فزاید و احوال ناخوش عارض نماید. مثل مهر مردمان به همدیگر و کین آنان بر همدگر.