بهار از راه می رسد، اما نه بهار خاک، که بهار افلاک می اید.

نسیم بهار رمضان، نه تنها حیات بخش گل هاست، که روان افرین دل هاست.

رمضان بهار دل است و سرچشمه فضایل، نسیم ان خوش گوار است و شمیم ان مشک بار.

در کوله بار رمضان، در هر لحظه اش صد انبان عطر عشق نهفته و صد غنچه شوق شکفته است.

نسیم بهار رمضان از چمن زار بهشت برمی خیزد و با عطر طوبی می امیزد.

در رمضان، پنجره ها رو به سبزه زار دعا باز است و از حنجره هر پنجره ای تلاوت قران می تراود و عطر نیایش در کوچه باغ شب مناجات جاری است.

گل تکبیر بر شاخسار گل دسته ها می شکفد و عطر گام جوانان عابد از استانه مسجد به شهر می ریزد و از ساقه های ترد دعا جوانه های سبز راز و شکوفه های سرخ نیاز می روید.

رمضان، هنگام طوفان دل هاست. دیده بارانی است، ولی فانوس راهنما در ساحل نجات پرفروغ می سوزد.

رمضان، موسم شکوفایی نیلوفرهای نیایش است که در محراب دعا به همایش نشسته اند.

رمضان، فصل چکیدن دل ها از دیده هاست و موسم شنیدن تسبیح از گلوی پدیده ها.

ابگینه دل ها در تپش اینه می شکند، غرور فرورفته در ان می ریزد، کینه از ان برمی خیزد و مهر و عطوفت خلق با دل دادگی به خالق درهم می امیزد. ان گاه بلور بر دل روزه دار رشک می برد، غنچه بر لب های روزه دار غبطه می خورد، شبنم از دیده اش می بارد و خدای بر بنده اش می بالد.

ماه مبارک رمضان، ماه ضیافت الهی است، ماه قران و قرایت است. ماه روزه و نماز است. ماه وعظ و خطابه، ماه اجتماع و گردهمایی مومنان در خانه های خدا، ماه افطاری و سحری، بالاخره ماه، ماه خداست.

برای ضیافت رفتن، امادگی لازم است. باید تن پوش و جامه خود را پاک کنیم، سر و صورت را صفایی بدهیم و تن و اندام خود را عطراگین سازیم. این، رسم ضیافت دنیایی است، ایا برای ضیافت الهی امادگی لازم نیست؟!دل ها باید صفا گیرند، جان ها باید پاکیزه گردند و عطر بندگی باید به مشام برسد.

شعبان، فرصت همین اماده شدن هاست.

بهار قران، شکوفه تلاوت و قرایت را در فضای معنوی رمضان می پراکند، اما قرایتی که تدبر در ان نباشد، قاری را سود نمی دهد. تدبر و اندیشیدنی که با عمل قرین نشود، فایده ای نمی بخشد. قرایت را تدبر لازم است و قران را ولایت. لازم است با قرایت ولایت در قران تدبر و تعقل کنیم و زندگی خود را بر عقلانیت مبتنی بر ان بسازیم.

روزه و نماز در عرصه خطر و مشکل، مایه استقامت و پایداری است. استعانت از صبر و صلوه ، سرمایه انسان های خاشع در میدان زندگی است و زداینده حزن و اندوه در بن بست های زمان و مکان.

روزه، درس مکتب رمضان است که خیر و پاکی را به شاگردانش ارزانی می دارد تا در معراج لیله القدر با فرشتگان همراه شوند.

مسجد محل اجتماع پاک رمضانیان است، وعظ و خطابه ای که از دل براید، لاجرم بر دل خواهد نشست. مبلغان و گویندگان را فرض است که دل های اهل ایمان را به تقوای رمضانی رهنمون شوند و وفاق و اتحاد و همدلی را در بین ان مستحکم سازند. هر ان چه موجب دلسردی، تشتت و تشویش خاطرها شود، سزاوار مسجد و منبر نیست، پیام منبر و خطابه و اعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا (ال عمران، 103) است.

مطالعه، تحقیق و نیازسنجی و توجه به ضرورت های زمان، ما را کمک خواهد کرد تا پیام های قران و اسلام و ایمه معصومین-علیهم السلام-را به تناسب در اختیار نسل جوان بگذاریم. اگر نسل جوان را پا به پای خود به پرواز درنیاوریم و با ان ها همراه نگردیم، در جای دیگر، دام و دانه زیاد فراهم شده است.

مدتی طولانی است که برای جوانان می گوییم، بهتر است مجال فراهم اوریم تا نوبتی نیز از انان بشنویم.

سفره افطاری را با حضور جوان ترها رونق ببخشیم، چرا که عن قریب سحر از ان انان است.

ماه خدا، ماه میهمانی همه ماست، همه باهم به سوی خدا برویم.

اری، راه نشین درگه رمضان دوشادوش ملایک از خم معرفت او نوشانوش جام می زند و مستانه با ذکر او از گرداب (بلی)می گذرد.

رمضانیان با روزه ضمیر خود را ادب می کنند و با مراقبه و محاسبه از خود می پرسند تا در جایگاه قدر از تقدیر عمل بازنمانند.

مناجات صبح، سرود سپید سحر، ترانه سبز رهایی است، اما به زبان و نوای علی. دعای افطار، رجوع به ابشخور فطرت است، اما به اذن و ندای ولی.

و چه دل پذیر است سر بر دامان رمضان نهادن، شکوه خدایی را نگریستن و از اندوه جدایی پیشین گریستن.

فرا رسیدن ماه رمضان، بهار تلاوت قران، فصل دست یابی به عرفان، بر همه اهل ایمان، مبارک باد.

 منبع : پیوند ) تابستان 1389 - شماره 369-370-371؛ بهرام محمدیان، محی الدین