در ذهن هیچ کس کلمه ضیافت از پذیرایی با غذاهای رنگارنگ جدا نیست. کودکان که از رفتن به میهمانی خرسند و سرخوشند، دست کم نیمی از شادی خود را به سفره رنگین و غذاهای چرب و شیرین وام دارند.

امّا خداوند، در ماه مبارک رمضان انسان را از اینها جدا می کند و بر سفره کرم خویش به ضیافت نشانده است؛ زیرا خداوند او را برتر از لاشه متحرکی که مدام در طلب غذاست و به تعمیر عمارت تن بپردازد، می خواهد و انسان را به نعیم لایزالی می خواند که خاصان خود را بدان خوانده است و به بستان پُر ریحانی می خواند که مه رویان خود را در آن مأوا داده است. مگر انسان مسافر جادّه ابدیت نیست و رو به سوی کوی دوست ندارد؟ چه ره توشه ای بهتر از رهایی از عادات و گسستن بند شهوات؛ این تن مَرکب انسان است و باید آن را رام کرد. مهار تن و خواهش های آن باید در دست روح باشد، تا به موقع، آن را در دشت فراخ به پیش برد و از پرتگاه، نگاه دارد. چگونه می توان بر سر توسن نفس، لـجام اطاعت زد؟ آیا بجز با مجاهده و تلاش مداوم راهی هست؟ امیر مؤمنان (ع) فرمود: «با مجاهده پیوسته مالک نفس خود شوید». برنامه تربیت را بجز پروردگار متعال چه کسی می تواند ارایه کند و راه ریاضت را بجز شرع، که می تواند بیاموزد.

ماه رمضان، ماه ضیافت های مشروع و کارساز است. ماه ذوب کردن گناه است و خالی کردن درون از شهوتها؛ تا نور معرفت در آن بتابد و درهای رحمت بر روح انسانی گشوده شود، تا پای در سراپرده نور عبادت و عبودیت نهد و از سراچه ظلمت عادت و شهوت خارج شود.

ماه رمضان، ماه راز و نیاز با ربّ الارباب است. غم دل با او گفتن و گره عقده های فراق را در حضورش گشودن. غبار غفلت از آینه جان زدودن و نور ذکر در آن تابانیدن. همه و همه بر سر سفره رحمان در ضیافت رمضان میسر است.

بزرگترین درس رمضان مبارک این است که باید از هر چه بدان دل بسته ای بگذری تا به دلدار برسی.

یک قدم بر نفس خود نه

دیگری در کوی دوست

ترک لذّت، کنده شدن از بستر خواب و راحت، ترک آسایش برای طلب علم، تحمل مشقّات عبادت و… تا گذشت از مال و جان و نوشیدن شربت شهادت، همه در کلمه «گذشت» خلاصه می شود و ماه رمضان، ماه گذشت است.

در ماه رمضان، دلها رحمانی شده، به رحمت می آیند تا هم بر احوال مسکینان و بیچارگان ترحم کنند و هم در احوال روز قیامت اندیشه نمایند، هم بر اسیران، مریضان و ستم دیدگان به عین عنایت بنگرند و هم بر اسارت نفس و بیمار دلی و ستم خود برآشوبند و در پس هر نماز بخوانند:

اللّهم اَغْنِ کُلَّ فَقیر

و تو ای جوان ـ راه پوی مسیر سعادت ـ مرکب راهوارت را در جادّه هموار ماه مبارک رمضان، به تاخت و تاز وادار که نه همیشه چنین راه هموار است و نه مرکب راهوار.

«بشارت» امید دارد که بتواند ره توشه ای بدرقه راهت کند و علامت در جادّه سعادت باشد.

مجله  بشارت  آذر و دی 1377، شماره 8