در کتاب رهبران آخر از همه غذا می‌خورند: چرا بعضی تیم‌ها در همکاری با هم موفق هستند و برخی نه؟ نوشته سایمون سینک، از ویژگی‌هایی که یک مدیر باید داشته باشد گفته شده و در کنار صحبت از فرهنگ‌سازی از ایجاد سروتونین و دوپامین در کارمندان سخن به میان آمده است.

چطور یک شرکت می‌تواند نامش را در جهان ماندگار کند و یک شرکت هر روز با کارمندانش درگیر است؟ رهبر یا مدیر شرکت است که میزان موفقیت آن را تعیین می‌کند. رهبران و مدیران فرهنگ سازمان را می‌ساند و فرهنگ به کارمندان می‌گوید که صبح با اشتیاق سرکار بیایند یا هر روز بابت کاری که دارند غر بزنند.

هنگامی که دریانوردان در شب اردو می‌زنند، اولین گروهی که غذا می‌خورند سربازان رده‌ی پایین هستند. بعد مقامات ارشد شروع به خوردن غذا می‌کنند و در نهایت رهبران آخرین گروهی هستند که غذا می‌خورند. اگر غذا به اندازه‌ کافی وجود نداشته باشد، این رهبران هستند که چیزی برای خوردن گیر‌شان نمی‌آید نه سربازان رده‌ی پایین.

این نمونه‌ای عالی از رهبری واقعی است. هدف رهبران واقعی این نیست که با تحمیل هزینه به دیگران، جیب خود را پر کنند. آن‌ها افرادشان را همچون منابعی که می‌توان در زمان‌های مناسب از آن‌ها استفاده کرد و در مواقع دشوار کنارشان گذاشت، نگاه نمی‌کنند. همچنین آن‌ها نیاز‌های خود را بر نیازهای افراد دیگر مقدم نمی‌دانند. رهبران بزرگ مراقب افرادی که زیر نظرشان کار می‌کنند هستند و رفاه افرادشان را به هر چیز دیگری مقدم می‌دانند.

به بیان عملی رهبران بزرگ یک حلقه ایمنی حول افرادی که رهبری می‌کنند ایجاد می‌کنند. در محیطی که پر از خطرات واقعی است، هنر رهبری این است که روش‌هایی برای گسترش این حلقه ایمنی پیدا کند و این کار را بارها و بارها تکرار کند.

قدرت و تداوم یک شرکت به خاطر محصولات یا خدماتی که ارائه می‌کند نیست، بلکه نتیجه‌ اتحادی است که میان افرادش برقرار شده است. هر یک از افراد شرکت نقشی در حفاظت از حلقه ایمنی بازی می‌کند و این وظیفه‌ رهبر است که مطمئن شود افراد وظیفه‌شان را به خوبی انجام می‌دهند. این افراد نابغه نیستند که با قرار گرفتن در راس شرکت و مشخص کردن مسیر، باعث سر برآوردن افراد فوق‌العاده می‌شوند. بلکه این افراد فوق‌العاده هستند که با انجام درست کارهاشان باعث می‌شوند افرادی که در راس قرار دارند نابغه به نظر برسند. میکروکتاب رهبران آخر از همه غذا می‌خورند (Leaders Eat Last)، یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز و نامزد بهترین کتاب در گودریدز 2014 بوده است.

سایمون سینک (Simon Sinek)، به معنای واقعی یک فرد مثبت و خوش‌بین است. او هر روز در توییترش مطالب الهام‌بخش به اشتراک می‌گذارد. سایمون کارش را به عنوان بازاریاب در آژانس‌های تبلیغاتی در دوران دانشجویی شروع کرد و بعد از فارغ‌التحصیلی شرکت خودش را راه‌اندازی کرد. او سخنران انگیزشی در اجلاس رهبران سازمان ملل متحد بوده و یکی از بهترین سخنرانان رویداد تد است که تئوری دایره طلایی را ارائه کرده است. او پنج کتاب نوشته که دو مورد آن‌ها از پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز بوده است.

در بخشی از میکروکتاب رهبران آخر از همه غذا می‌خورند می‌خوانید:

هنگامی که وقت‌تان را با افراد مختلف می‌گذرانید، نه تنها از هدف آن‌ها بیشتر مطلع می‌شوید بلکه می‌توانید فرصت‌های بیشتری برای همکاری با آن‌ها ایجاد کنید. واقعیت این است که دشمنان تنها به فکر مبارزه هستند، اما دوستان راه‌هایی برای همکاری پیشنهاد می‌دهند. یک مثال خوب برای این فرایند نسل امروزی سیاست‌مداران است. در گذشته افرادی که برای کنگره انتخاب می‌شدند، به واشنگتن نقل مکان می‌کردند تا بتوانند ارتباط بیشتری با رقبایشان داشته باشند. به این ترتیب راحت‌تر می‌توانستند با آن‌ها دست به مصالحه بزنند. نسل کنونی سیاستمدان اما روزهای سه‌شنبه به واشنگتن پرواز می‌کنند و پنج‌شنبه به حوزه‌ انتخابی‌شان باز می‌گردند تا سرمایه لازم برای کارهایشان را فراهم کنند. آن‌ها واقعا تمایلی به شناخت رقبایشان ندارند و همه‌ افراد به فکر این هستند که با ایجاد پیشرفت در حوزه‌ انتخابی‌شان یک بار دیگر انتخاب شوند.

فهرست مطالب
میکروکتاب چیست؟
درباره کتاب
درباره نویسنده
مقدمه
فصل اول: کاری کنید که افراد احساس امنیت کنند
فصل دوم: واقعیت
فراهم کردن شرایط مناسب برای افراد تا شجاعت کافی داشته باشند
فصل سوم: مسیر
هرگز فراموش نکنید که افراد واقعی هستند، نه آمارها
فصل چهارم: انتزاع
مسئولیت‌تان را از صمیم قلب بپذیرید و در آن مهارت پیدا کنید
فصل پنجم: درس‌ها
فراموش نکنید که شما افراد را رهبری می‌کنید نه اعداد را
۵ درس کلیدی که برای رهبری همیشه باید به یاد داشته باشید
فصل ششم: فراوانی
افرادتان را تشویق کنید که به یکدیگر کمک کنند
فصل هفتم: رهبری
رشد بیشتر و رهبران بهتر
پیشنهاد میکروکتاب بعدی
پایان