سید بزرگوار رضی الدّین علی بن طاووس(ره) در بخشی از کتابش به عنوان «ادب بـنده در روز عـید نـسبت به کسی که معتقد است که او امام و دارای این مقام والا است»، می فرماید: «پس می گویم: بدان، هنگامی که عید فطر فرا رسـد، پس اگر صاحب حکومت و امور (امام زمان(ع)) در ملّت و مملکتش تصرّف داشت و رعیت او آن گونه بودند که مولایشان خواسته بـود، پس بـه آن حضرت به خاطر اینکه خدا به او رو کرده و به خاطر سلطنت و قدرتی که به او احسان نموده، تهنیت گو، سپس به خودت و کسی که نزد تو عزیز است و برای دنیا و اهل آن و برای هر کسی که به امـامت آن حضرت سعادتمند شده و از وجود و امامت، و یمن او و هدایتش و بهره های دولتش بهره مند است، تبریک بگو.

و اگر کسی که معتقد به وجوب اطاعتش هستی، از تصرّف در آنچه مقتضای ریاست او است، منع شده باشد باید اثر خـشم و غـضب الهی بر تو نمودار باشد و بر آنچه از فضل و احسان او از تو فوت شده، حسرت و اندوه داشته باشی.

پس همانا روایت کرده ایم با سند خود به شیخ صدوق، از کتاب «من لایحضره الفقیه» و غیر آن، بـا سـند او به حنّان بن سدیر، از عبدالله بن دینار، از امام باقر(ع) که حضرت فرمودند: «ای عبدالله برای مسلمانان هیچ عید قربان و فطری نیست، مگر اینکه در آن روز برای آل محمّد(ص) حزن و اندوه تازه می شود.

عبدالله گـوید: عـرض کردم برای چه؟

حضرت فرمودند: برای اینکه ایشان (ع) حقّ خودشان را در دست دیگران می بینند».

می گویم: اگر احوال زمان ظهور را می دانستی و مستحضر بودی که در آن هنگام چگونه پرچم های اسلام به عدل و عدالت باز و احکام مـردمان بـه فـضل و دانش آشکار گشته و اموال در راه خـدا بـه بـندگان او بذل و بخشش می شود و آرزوها شاداب و خندان و برآوررده شده و امنیت و آرامش شامل نقاط دور و نزدیک می شود و نصرت و پیروزی، انسان های ضعیف و ذلیل و غریب را فرا گرفته اسـت و خـورشید خـوشبختی در دنیا طلوع کرده است و دنیا را روشن ساخته و خوشبختی و اقـبال در زمـین های پست و بلند گسترده گردیده و حکم روشن خداوند و سلطنت نیرومند او چنان ظاهر شده که خردها نشاط یافته و دل ها شادمان و همة کرانـه ها را نـور فـرا گرفته، به راستی عیدی که به فرارسیدنش مسرور گشته ای بر تـو مکدّر می گشت و می فهمیدی که از کرم خدا و الطاف او چه مقدار از دست داده ای و گریه و سوز دل و آه و حسرت بر تو غالب مـی گشت و این سـزاوارتر اسـت و به وفا نسبت به کسی که نزد تو عزیز است نزدیک تر اسـت.

بـا ذکر این مطالب، مختصری پرده را برایت کنار زدم، ولی آن گونه که باید شرح و توضیح ندادم و آنچه که ما آن را ذکر کردیم، به نحو آگاه کردن و اشـاره بـود، به خاطر اینکه عبارات برای شرح آنچه که ما می خواهیم آن را بیان کنیم، عـاجز مـی باشد.

و بـدانکه همانا صفا و صمیمیت و وفاداری برای صاحبان حق هنگام جدایی و دوری نیکوتر است از صفا و صمیمیتی که در حـال نـزدیکی و حـضور باشد؛ پس، صفا و صمیمیت و وفاداری باید شعار قلب تو برای مولایت باشد؛ و پروردگارت بر گـشودن و بـرطرف کردن حزن و اندوه و مشقّت تو قادر است»[1].

پی نوشت

[1] إقبال الأعمال، ص 584.

 منبع : موعود » شهریور 1388 - شماره 103